Szalone Teorie: Przyjaciel z Reach

Kilka miesięcy temu, opisując potencjalny scenariusz zdobycia przez Jona Conningtona Końca Burzy, wspomniałem o tym, jak iluzoryczna jest pozycja rodu Tyrell. Wraz z zakończeniem Wojny Pięciu Królów, Tyrellowie wydają się być największą potęgą Westeros. Ich stutysięczna armia nie ma sobie równej na całym kontynencie. Są bogaci jak Lannisterowie i posiadają zapasy żywności pozwalające na prowadzenie wielomiesięcznej kampanii wojennej. W rzeczywistości jednak Wysogród to kolos na glinianych nogach. Mace Tyrell może bardzo szybko przekonać się, że znaczna część jego sił stoi tak naprawdę po stronie Aegona VI.

– Choć minęło już stulecie, niektórzy z nas nadal mają w Reach przyjaciół. Potęga Wysogrodu może nie być aż tak wielka, jak się wydaje Mace’owi Tyrellowi.
—Taniec ze smokami—

Powody tej słabości zdradza nam lady Olenna.

Starkowie byli kiedyś królami, Arrynowie i Lannisterowie też, a nawet Baratheonowie, choć tylko w żeńskiej linii, ale Tyrellowie byli co najwyżej namiestnikami, aż do czasów, gdy Aegon Smok żywcem upiekł prawowitego króla Reach na Polu Ognia. Prawdę mówiąc, nawet nasze prawa do Wysogrodu są nieco naciągane, o co wciąż nam suszą głowę ci okropni Florentowie.
—Nawałnica mieczy—

Tyrellowie nie mają ugruntowanych przez tysiąclecia praw do Reach. Nie mają powszechnego szacunku wasali jak Starkowie. I nigdy – jak Lannisterowie – nie przeprowadzili czystki wśród wasali wystarczająco silnych, by im zagrozić. A w Reach jest przynajmniej pięć rodów zdolnych rzucić wyzwanie Tyrellom. Są to: Florentowie, Hightowerowie, Rowanowie, Tarly i Redwyne’owie.

O tym, że większość Florentów poparła Stannisa, wypowiadając tym samym posłuszeństwo Tyrellom, wiemy doskonale. O prawdopodobnej zdradzie Mathisa Rowana, pisałem już w tekście traktującym o zdobyciu Końca Burzy. Redwyne’owie i Hightowerowie pozostają zagadką, choć więzy małżeńskie kazałyby przypuszczać, że w dużej mierze wiążą swe interesy z Tyrellami. To pozostawia nam jeszcze jeden ród. I jeszcze jedną osobę, która może być – wspominanym przez Conningtona – przyjacielem z Reach. Mowa o ojcu Sama Tarly’ego – Randyllu, który jak nikt inny, ma osobiste powody, by nienawidzić Mace’a Tyrella.

Zagarnięcie Jasnej Wody

Wielokrotnie w Pieśni Lodu i Ognia jesteśmy informowani o zarzewiach przyszłych zdrad i wojen w sposób bardzo subtelny – poprzez informację o sporze dotyczącym dziedziczenia jakiegoś mało istotnego zamku. Tak było chociażby w przypadku zdrady Boltonów, na którą GRRM przygotował nas ukazując konflikt wokół spadku po lady Hornwood.

Zwiastunem zdrady Randylla Tarly’ego jest podobny problem. Oto w Nawałnicy mieczy dowiadujemy się o następstwach Bitwy nad Czarnym Nurtem. Lordowie walczący przeciw Stannisowi są uhonorowani, natomiast zwolennicy prawdziwego króla – pozbawieni tytułów i ziem. Dotyka to między innymi rodu Florentów. Ich ziemie zagarnia Garlan Tyrell, tworząc tym samym boczną gałąź rodu władającego Reach.

Najbogatsze żniwo zebrał Wysogród. Ten ci dopiero ma apetyt – pomyślał Tyrion, spoglądając na wielkie brzuszysko Mace’a Tyrella, który zażądał wszystkich ziem i zamków lorda Alestera Florenta, swego własnego chorążego, który wykazał się wyjątkowo złym wyczuciem, popierając najpierw Renly’ego, a potem Stannisa. Lord Tywin z radością spełnił jego prośbę. Jasną Wodę ze wszystkimi jej ziemiami i dochodami przyznano drugiemu synowi lorda Tyrella, ser Garlanowi, który w ten sposób w mgnieniu oka stał się wielkim lordem. Jego starszy brat miał, rzecz jasna, odziedziczyć sam Wysogród.
—Nawałnica mieczy—

Tu pojawia się pewien problem. Otóż nie wszyscy Florentowie wsparli Stannisa. Co więcej, jeśli zwolennicy Stannisa zostaliby po prostu wyjęci spod prawa, to siedziba Florentów – zamek Jasna Woda – przypadłby Melessie Florent. Żonie lorda Randylla.

Pozbawienie całego rodu ziem i zaszczytów było więc zarówno uderzeniem w honor żony lorda Tarly’ego, jak i w jego interesy. A choć Randyll przez wiele lat znosił bufonadę Mace’a Tyrella, który fałszywie przypisywał sobie zasługi w bitwie pod Ashford, takiego ciosu nie puści płazem.

Rada Kevana

Najlepiej zdawał sobie z tego sprawę Kevan Lannister, który zasugerował Cersei, aby na królewskiego namiestnika wyznaczyła właśnie Mathisa Rowana albo Randylla Tarly’ego. Wiedział, że obydwaj byliby lojalni wobec korony – nie Mace’a Tyrella. Wiedział, że to właśnie tych dwóch lordów z Reach, najchętniej opowie się przeciw swemu seniorowi.

— Nie. Powinnaś oddać mi tytuł regenta. Ale ponieważ nie chcesz tego zrobić, mianuj mnie kasztelanem Casterly Rock, a królewskim namiestnikiem zrób Mathisa Rowana albo Randylla Tarly’ego.
Obaj są chorążymi Tyrellów. Cersei zaniemówiła na tę sugestię. Czy go przekupili? — zadała sobie pytanie. — Czy przyjął złoto od Tyrellów w zamian za zdradę rodu Lannisterów?
— Mathis Rowan jest rozsądny, ostrożny i lubiany — ciągnął ser Kevan, nie zważając na jej minę. — A Randyll Tarly to najlepszy żołnierz w królestwie. W czasach pokoju byłby kiepskim namiestnikiem, ale po śmierci Tywina nikt nie zakończy tej wojny skuteczniej od niego. Lord Tyrell nie będzie mógł się obrazić, jeśli wybierzesz na namiestnika jednego z jego chorążych. Tarly i Rowan to zdolni ludzie… i lojalni. Jeśli mianujesz któregoś z nich, będzie należał do ciebie. Wzmocnisz siebie i osłabisz Wysogród, a mimo to Mace zapewne ci za to podziękuje.
—Uczta dla wron—

Oczywiście Cersei tej prostej zależności nie zrozumiała. W jej oczach Rowan i Tarly pozostawali ludźmi Tyrellów. A ludzi Tyrellów nie znosiła.

Mała Rada

Wszystko to jednak wyłącznie motywy, dla których Randyll Tarly mógłby zdradzić Mace’a Tyrella i opowiedzieć się po stronie Aegona. Dowody znajdujemy dopiero w epilogu Tańca ze smokami. W trakcie posiedzenia Małej Rady ma tam miejsce kuriozalna sytuacja. Lord Randyll, uważany powszechnie za genialnego stratega, czterokrotnie próbuje nakłonić radę do zlekceważenia zagrożenia ze strony Jona Conningtona i Złotej Kompanii.

Po raz pierwszy czyni to, gdy słyszy o lądowaniu najemników.

– Ludzie Góry zawsze byli wojownikami – stwierdził pojednawczym tonem – a my możemy potrzebować wszystkich mieczy przeciwko najemnikom. Jeśli to rzeczywiście Złota Kompania, jak zapewniają szeptacze Qyburna…
– Zwij ich, jak chcesz – przerwał mu Randyll Tarly. – To tylko zwykli awanturnicy.
—Taniec ze smokami—

Po raz drugi, gdy poruszony zostaje temat marszu na Koniec Burzy.

– A teraz docierają do nas meldunki, że Connington maszeruje na Koniec Burzy.
– O ile to rzeczywiście Jon Connington – wtrącił Randyll Tarly.
—Taniec ze smokami—

Po raz trzeci, gdy omawiana jest kolejność działań wojennych.

– Gdy tylko Paxter Redwyne oczyści morza z żelaznych ludzi, moi synowie odzyskają Wyspy Tarczowe. Stannisa zniszczą śniegi albo Bolton. Jeśli zaś chodzi o Conningtona…
– O ile to rzeczywiście on – odezwał się lord Randyll.
—Taniec ze smokami—

I po raz czwarty, gdy wspomniana jest postać samego Aegona.

– Connington ma coś więcej niż Złotą Kompanię. Ma ponoć pretendenta z rodu Targaryenów.
– To tylko podrabiany chłopak – skwitował Randyll Tarly.
—Taniec ze smokami—

Dodajmy do tego fakt, iż lord Randyll próbuje sprowokować konflikt z Wiarą, a jasne staną się jego prawdziwe motywy.

– Czym się staliśmy, jeśli królowie i wielcy lordowie muszą tańczyć w rytm ćwierkania wróbli?
—Taniec ze smokami—

W tej grze o tron, lord Randyll Tarly postawił już na zupełnie innego gracza. Postawił na smoka.

I znów, tuż przed swoją śmiercią, znajomość ludzkich charakterów zaprezentował Kevan Lannister. Niestety było już za późno.

Prawdziwym zagrożeniem jest Tarly – pomyślał ser Kevan.
—Taniec ze smokami—

„Przyjaciele z Reach”, o których wspominał Jon Connington to lordowie Rowan i Tarly. I już wkrótce obydwaj udowodnią swą użyteczność.

Spragnieni kolejnych Szalonych Teorii? Zapoznajcie się z ich INDEKSEM.